miércoles, 24 de febrero de 2010

AROMAS PERUANOS

De pronto vinieron a mi aromas peruanos. Esos aromas que se apoderan de tu alma y sacan a flor de piel emociones completamente distintas. El olor del caos de Lima. De mis ojitos inquietos, Uru y su taxi a pedazos. El olor del Mi juguito, donde cada mañana me preparaban un bocadillo con extra de queso y un café de media. El olor de los combis. El olor del largo pelo de Al. El olor de su hogar, donde siempre sonaba salsa.. Olí a mis guardianes de Hotel, que entre trampolín y trampolín, me daban todos los caprichos.  El olor a 26 horas, inteminables, en autobus. El olor a Arequipa, la ciudad blanca, y mi guía preferido, Daniel. El olor al Colca, con su majestuoso Cóndor, que casi se dejó tocar con las puntas de mis dedos. Faltó ponerme de puntillas. El olor a mis niños, Ernesto y Chiqui, y la sensación de hacerme sentir una más en su viaje de fin de promoción. El olor de Epifania, la mamita que me cuidó en el Titicaca. Y de sus hijas, en especial Ana María, la más pequeña, que se dejó llevar por mi locura, entre sol, tierra y agua. El olor de mi añorada isla y de sus noches, Amanantís, sin agua ni electricidad, sólo con la luna llena iluminando el lago. El olor a Italiano, y las largas conversaciones, intentando arreglar el mundo. El olor a Cuzco y sus artistas. Poetas, músicos, artesanos. Ciudad bohemia. Y mi conquerido Macchu Picchu, que a pesar de estar invadido por miles de turistas, no piede su mágia. 
Olí a añoranza, a felicidad, a locura, a nobleza, a adrenalina, a amor a mi familia...pues un mes sola a 11000 km de los tuyos, es una experiencia única e irrepetible...pero como en todo viaje, se tiene que saber volver. Ser consciente de donde está tu sitio.

Hoy una canción que me transporta al salón de la casa de Al. Con su pollada, sus chelas y sus carcajadas.



9 comentarios:

  1. HOLA NENA. MUY BONITO EL BLOG... SIGUE ASÍ, QUE NOS ENTEREMOS TODOS DE LO QUE ESCRIBES JEJEJE... NADA GUAPA, QUE ÉSTA EXPERIENCIA DE CONVIVIR CONTIGO ESTÁ SIENDO GENIAL, BUENO Y CON GUILLEM TAMBIÉN, POBRECITO MÍO!!! Y QUE NOS DURE MUCHO TIEMPO, AUNQUE NO DEMASIADO, PORQUE ESO QUERRÁ DECIR QUE NO PODRÉ VIVIR CON MI MARÍO JAJAJAJ... BUENO NO ME ENROLLO MÁS, QUE ERES MOLT PETITAAAAAAAA JAJAJ BESITOS AMORÍNNNNNNN!!!

    ResponderEliminar
  2. És curios com els olors es barrejen amb els records. Molt bona experiencia relatada. :) M'entren ganes de marxar com sigui al Ecuador quan hi vagi l'Eric....

    ResponderEliminar
  3. Sensacions, vivències que vas afegint a la motxilla.
    Comences a ser tota una dona meravellosa i tinc el privilegi de ser-hi present.
    Et miro i veig la netedat de la teva mirada, la franquesa del teu somriure i és un gust.
    La vida està feta de petits bocins. Quan comences a donar cos a les teves idees sents de cop que ets gran, però amb tu aquesta maduresa et fa més suggerida més autèntica ...és un gust ser-hi present

    ResponderEliminar
  4. Fent camí poquet a poquet...per acabar sent, inevitablement i amb molt de gust...una VIOLETA. ;) T'estimu!!

    ResponderEliminar
  5. Que bonito tener esos recuerdos y seguro k algun dia volveras a tu Perú a refrescar esos aromas y volver a tener otros distintos.A por ello!!!!

    Er peluki

    ResponderEliminar
  6. Encantado de conocerte y saludarte, te visitarñe con calma a leerte mejor. besos

    ResponderEliminar
  7. He venido a saludar y gradecerte tu visita a mi blog.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  8. Hola! Vengo a agradecer tu visita y me gustó esto que escribiste que huele a nostalgia.
    Leyéndote dan ganas de recorrer esos caminos...
    Un abrazo!

    ResponderEliminar
  9. Qué ganitas de pegarse un buen paseo por aquellas callejuelas impregnado del aura tan brutalmente positiva que desprendes niña, besos y mordiscos

    ResponderEliminar