domingo, 21 de agosto de 2011

La minucia de querer quererte...

Desvíate del camino soleado y polvoriento. Acurrúcate debajo del almendro. Descansa esa cabeza repleta de flores, no sea que, de un momento a otro estalle dejando millones de pétalos flotando sin dirección ni dueño. No enervas el alma con algo tan banal. Lo único que te atormenta es dar paso a la luna. Luna tímida, sonrojada, convertida en cisne. Separa el pensamiento en fotogramas y da prioridad al tremendo amanecer que invadirá tus ojos de un cielo ardiente de pasión. Piensalo bien, no creo que haya regalo más grande que ese, ni sentimiento tan pensoso como para no dar paso al festival de colores que te ofrece, a diario, la vida.
Déjame seguirte al compás de la rumba, obsequiándote con lo único que no pueden comprarme, mi esencia. Golpearé cualquier falta de respeto que te aceche. Si me dejas, te querré más que a mi.

Extremoduro - Si te vas

5 comentarios:

  1. oooooooole!! Ahí como siempre, guerreando... Besos y mordiscos guapa.

    ResponderEliminar
  2. Esa afirmación ya la quisieran las flores más bellas, esa promesa de amor incondicional que no se trunque con la desesperanza. Vive la vida y deja que fluya como un rio transparente, y por favor no cámbies mi niña...

    ResponderEliminar
  3. ¿Que es pensamiento pensoso?, pienso que es como pensar en blando mientras te piensan, como si comieramos pienso pesado sin pesar... pensando, pensando me digo; pero como escribe esta niña!

    ResponderEliminar
  4. que preciós i intens! m'ha arribat fins el punt més profund. i quin gran tema per acompanyar.
    Una gran sorpresa trobar aquest blog! ja tens un nou seguidor.

    ResponderEliminar
  5. Gràcies Toni...per mi si que ha sigut una gran sorpresa trobar-te, justament, aquí! Bé, tot sovint, la vida te aquestes coses. Una abraçada.

    ResponderEliminar